Elton John

Z Encyklopedii LGBT
Sir Elton Hercules John

Elton John (2011) na premierze filmu The Union w ramach Tribeca Film Festival
Urodzony 25 marca 1947
Pinner, Middlesex, Anglia
Zawód muzyk
Galeria w Wikimedia Commons Galeria w Wikimedia Commons

Sir Elton Hercules John (ur. jako Reginald Kenneth Dwight, 25 marca 1947 r.), angielski piosenkarz, kompozytor i pianista. 24 lutego 1998 r. Elton John otrzymał tytuł szlachecki od królowej Wielkiej Brytanii Elżbiety II i został Sir Eltonem Herculesem Johnem.

W ciągu czterech dekad kariery Elton John sprzedał ponad 250 milionów płyt, co czyni go jednym z najbardziej utytułowanych artystów wszech czasów.[1] Jego singiel „Candle in the Wind 1997” sprzedano w ponad 33 milionach egzemplarzy na całym świecie co czyni go najlepiej sprzedającym się singlem w historii listy Billboard.[2] Siedem kolejnych jego albumów uzyskiwało 1. miejsce w USA. Ma na swoim koncie ponad 56 utworów z pierwszej 40-ki list przebojów takich jak lista Bilboard Hot 100, 16 z pierwszej 10-tki, cztery drugie miejsca i dziewięć pierwszych. Zdobył sześć nagród Grammy, nominację do Oscara, Złotego Globu i nagrody Tony. W 2004 r. czasopismo Rolling Stone umieściło go na 49 pozycji listy 100 największych artystów wszech czasów.[3]

John został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w 1994 r.[4] Od końca lat 1980 jest mocno zaangażowany w działalność charytatywną, głównie w zakresie walki z AIDS.[5][6] W 1992 r. założył „Elton John AIDS Foundation”. Od początku swego istnienia zebrała ona ponad 200 milionów dolarów. 21 grudnia 2005 r. Elton John wstąpił w związek partnerski z David Furnish.[7] W 2008 r. magazyn Billboard uznało go za najlepszego męskiego solistę na „Billboard Hot 100 All-Time Top Artists” (w klasyfikacji ogólnej zajął trzecie miejsce, za The Beatles i Madonną.[8]

Autorem większości tekstów do jego piosenek od 1967 r. jest Bernie Taupin.

Biografia i przebieg kariery Eltona Johna

Młodość Eltona Johna

Elton John urodził się 25 marca 1947 r. jako Reginald Kenneth Dwight, syn Stanleya i Sheili Eileen Dwight (z domu Harris).[9][10][11] Jego rodzice nie pobrali się, aż do czasu gdy miał 6 lat.[12][13][14] Uczył się w Pinner Wood Junior School, Reddiford School i Pinner County Grammar School, aż do wieku 17 lat, gdy wyjechał tuż przed egzaminami, aby rozpocząć karierę w przemyśle muzycznym.[15][16][17]

Kiedy John zaczął poważnie rozważać karierę muzyczną, jego ojciec, który służył jako porucznik w Royal Air Force, starał się ukierunkować go w stronę bardziej tradycyjnej kariery zawodowej, takiej jak bankowość.[15] John stwierdził, że jego dzikie kostiumy sceniczne i występy były odreagowaniem restrykcyjnego wychowania w dzieciństwie. Oboje rodzice Johna byli uzdolnieni muzycznie, jego ojciec był trębaczem w Bob Miller Band, pół-profesjonalnym zespole muzycznym.[17] Dwightowie chętnie kupowali płyty, dzięki czemu umożliwiali Johnowi słuchanie popularnych piosenkarzy i muzyków. John wspomina natychmiastowe uzależnienie od rock and rolla, gdy jego matka przyniosła do domu płyty Elvisa Presleya i Bill Haley & His Comets w 1956 r.[15][16]

John zaczął grać na fortepianie w wieku 3 lat.[15][16] Po występach na imprezach i spotkaniach rodzinnych, w wieku 7 lat rozpoczął regularne lekcje fortepianu. Pokazał muzyczne umiejętności w szkole muzycznej, w tym umiejętność komponowania melodii. W wieku 11 lat zdobył stypendium w Royal Academy of Music. Według jednego z jego nauczycieli, John potrafił natychmiast odtworzyć, niczym płyta gramofonowa, czterostronicowy utwór Händla, który usłyszał po raz pierwszy.[16]

Przez następne pięć lat uczęszczał na sobotnie zajęcia w Akademii w centrum Londynu. Lubił grać muzykę Chopina, Bacha i śpiewać w chórze podczas tych zajęć, ale nie różnił się od typowego pilnego ucznia. Przyznał nawet, że zdarzało mu się opuszczać zajęcua i po prostu jeździć metrem. Jednak kilku nauczycieli stwierdziło, że był „modelowym uczniem”.[16]

Gdy John miał 15 lat jego rodzice sie rozwiedli. Jego matka następnie poślubiła malarza, Freda Farebrothera, który stał się dla Johna opiekuńczym i wspierającym go ojczymem, którego John pieszczotliwie nazywał „Derf” (imię czytane wspak).[16]

Lata 1962-1969

W wieku 15 lat, z pomocą swojej matki i ojczyma, Reginald Dwight został pianistą w pobliskim pubie – Northwood Hills Hotel gdzie grywał cztery dni w tygodniu za 35 funtów tygodniowo i napiwki.[18][19] Znany po prostu jako „Reggie”, grał wiele popularnych standardów, w tym piosenki Jima Reevesa i Raya Charlesa, jak również utwory, które napisał sam.[20][21](s. 70)

W 1964 r. Dwight i jego przyjaciele założyli zespół Bluesology. W 1966 r. stał się on supportem muzyka Long Johna Baldry'ego i zagrał 16 razy w The Marquee Club.[22]

Po nieudanych przesłuchaniach na wokalistę King Crimson i Gentle Giant, Dwight odpowiedział na ogłoszenie w New Musical Express zamieszczone przez Raya Williamsa, wtedy menadżera A&R Liberty Records.[23] Na pierwszym spotkaniu Williams dał Dwightowi stos piosenek napisanych przez Bernie Taupina, który odpowiedział na to samo ogłoszenie. Dwight napisał muzykę do tekstu, a następnie wysłał ją do Taupin co zapoczątkowało ich współpracę. W 1967 r. została nagrana piosenka „Scarecrow” pierwszy utwór Reginalda Dwighta i Bernie Taupina.

7 maja 1968 r. Reginald Dwight oficjalnie zmienił imię i nazwisko na Elton John, w hołdzie dla saksofonisty Bluesology Eltona Deana oraz Long Johna Baldry'ego.[20]

Zespół Johna i Taupina dołączył do DJM Records Dicka Jamesa w 1968 r. jako autorzy piosenek i w ciągu kolejnych dwóch lat napisali materiał dla różnych artystów takich jak Roger Cook i Lulu.[24] Taupin pisał tekst w ciągu godziny i przekazywał go Johnowi, który pisał muzykę do nich w pół godziny, pomijając fragmenty do których nie był w stanie szybko nic wymyślić.[24] Przez dwa lata, pisali lekkie piosenki. W 1969 r. John akompaniował również na fortepianie Rogerowi Hodgsonowi w trakcie swego pierwszego nagrania.[25]

W tym czasie John akompaniował również na fortepianie innym artystom takim jak The Hollies i śpiewał w chórkach.

Lata 1969-1973

Za radą wydawcy muzyki Steve'a Browna, John i Taupin zaczęli tworzyć bardziej skomplikowane utwory dla DJM. Pierwszy takim singlem był utwór „I've Been Loving You” (1968), wyprodukowany przez Caleba Quaye, byłego gitarzystę Bluesology. W 1969 r. Elton nagrał kolejny singiel „Lady Samantha” z albumu Empty Sky.

Album Elton John został wydany w kwietniu 1970 r. przez wytwórnię DJM Records/Pye Records w Wielkiej Brytanii oraz Uni Records w USA i ustanowił wzór dla kolejnych albumów. Pierwszym singlem z albumu, „Border Song”, zajął na liście przebojów Billboard Hot 100 miejsce 92. Drugi singiel „Your Song” stał się pierwszym hitem Eltona Johna zajmując miejsce 8. na amerykańskich listach przebojów. Cały album szybko osiągnął czwarte miejsce na liście Billboard 200.[21](s. 116)

Pierwszy amerykański koncert Eltona Johna miał miejsce w Troubadour w Los Angeles w sierpniu 1970 r.[21](s. 152)

Elton John (1971)

Album Tumbleweed Connection został wydany w październiku 1970 r. i dotarł do pierwszej dziesiątki na liście Billboard 200. Album koncertowy 17-11-70 (11-17-70 w USA) został nagrany w na żywo i wyemitowany z A & R Studios WABC-FM w Nowym Jorku.[26]

Elton John w Hamburgu (marzec 1972)
Elton John w Hamburgu (marzec 1972)

John i Taupin następnie napisali ścieżkę dźwiękową do filmu Friends, a potem wydali album Madman Across the Water, który znalazł się w pierwszej dziesiątce z hitem „Levon”. Również piosenka „Friends” ze ścieżki dźwiękowej okazała się hitem. W 1972 r. do zespołu Elton John Band dołączył Davey Johnstone (jako gitarzysta i wokalista). Zespół wydał Honky Chateau, który stał się dla Johna pierwszym amerykańskim albumem numer 1 na listach przebojów. Utrzymywał się na szczycie listy przez pięciu tygodni.[27]

Album Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player ukazał się na początku 1973 r. z hitami „Crocodile Rock” i „Daniel” zajmując pierwsze miejsce na liście Billboard Hot 100.[28]

Album Goodbye Yellow Brick Road natychmiast zyskał uznanie krytyków i znalazł się na szczycie list przebojów po obu stronach Atlantyku, pozostając pod numerem 1. przez dwa miesiące.[29]

Lata 1974-1979

W 1974 r. w wyniku współpracy z Johnem Lennonem powstały covery „Lucy in the Sky z Diamonds” i „One Day at a Time”, a Elton John i zespół wystąpili gościnnie w nagraniu piosenki Lennona „Whatever Gets You Through The Night”.[30]

W 1974 r. wydano Caribou i choć osiągnął numer 1, był powszechnie uważany za album gorszej jakości. Według relacji został nagrany w ciągu dwóch tygodni pomiędzy występami artysty na żywo.[31]

Elton John w czasie występów na żywo w 1975 r.

W 1975 ukazał się autobiograficzny album Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy, w którym John ujawnił swą dwuznaczną osobowości. Tekst piosenek napisał Taupin przedstawiając początki ich muzycznej kariery w Londynie. Hitowym singlem z tego albumu był opisujący punkt zwrotny w życiu Eltona „Someone Saved My Life Tonight”.

Wydanie albumu zwiastowało koniec zespołu Eltona Johna. Nieszczęśliwy i przepracowany John zwolnił Murraya i Olssona – dwóch ludzi, którzy składali się na brzmienia zespołu. Johnstone i Ray Cooper zostali w zespole, Quaye i Roger Pope powrócili, a nowym basistą został Kenny Passarelli.

Rokowy album Rock of the Westies osiągnął na amerykańskich listach numer 1.[32]

Elton John uczcił swe pięciolecie działalności artystycznej w 1975 r. dając koncert w The Troubadour. Liczba miejsc była ograniczona do niecałych 500 na występ a możliwość zakupu biletów została ustalona poprzez losowanie pocztówek w którym nadawca wylosowanej pocztówki miał prawo zakupu dwóch biletów.[29]

W maju 1976 r. wydano album koncertowy Here and There, a następnie w październiku album Blue Moves. Największym sukcesem roku 1976 było „Don't Go Breaking My Heart”, w duecie z Kiki Dee. Utwór ten stał się przebojem zarówno amerykańskich jak i brytyjskich list przebojów. W tym samym roku, w wywiadzie dla Rolling Stone zatytułowanym „Talk Elton's Frank”, John określił się jako biseksualista.[33]

Poza tym, że okres 1970–1976 był największym sukcesem komercyjnym, był również oceniany najbardziej krytycznie. W ciągu zaledwie trzech lat, 1972–1975 siedem kolejnych nowych albumów osiągnęło nr 1 na listach przebojów.[29] Spośród sześciu albumów Eltona Johna zaliczonych do 500 Greatest Albums of All Time przez pismo Rolling Stone w 2003 r., wszystkie sześć pochodzi z tego okresu. Goodbye Yellow Brick Road zostało sklasyfikowany najwyżej.

W listopadzie 1977 r. John ogłosił, że przechodzi na emeryturę w zakresie występów. Taupin rozpoczął współpracę z innymi artystami. John produkował jeden album rocznie, John wydał A Single Man w 1978 r. Zatrudnił nowego tekściarza – Gary'ego Osborne'a. W 1979, wraz z Rayem Cooperem, John stał się pierwszą zachodnią gwiazdą jaka miała tournée po Związku Radzieckim (jak również jednym z pierwszych w Izraelu). John powrócił na listy przebojów z singlem „Mama Can't Buy You Love” (numer 9. w 1979), piosenka początkowo odrzucona w 1977 r. przez MCA, została nagrana w 1977 r. z producentem Thomem Bellem.[34] Elton stwierdził później, że Thom Bell był pierwszym człowiekiem, który dał mu lekcje śpiewu. Bell zachęcił Eltona do śpiewania w dolnym rejestrze. Zawierający wpływy muzyki disco album, Victim of Love, został źle odebrany. W 1979 r. John i Bernie Taupin ponownie połączyli siły. Album 21 at 33, zawierał największy hit w ciągu ostatnich czterech lat, „Little Jeannie” (numer 3 w USA) z tekstem Gary'ego Osborne'a.

Lata 1981-1989

Elton występując na Stadionie Narodowym, Dublin 26 marca 1979

13 września 1980 r. John Olsson i Murray powrócili do Elton John Band, dając wspólnie darmowy koncert dla około 400 tysięcy fanów na Great Lawn w Central Parku w Nowym Jorku. Hit z 1982 r. „Empty Garden (Hey Hey Johnny)”, pochodzi z albumu Jump Up!.

W Walentynki 1984 r. Elton John ożenił się z bliską przyjaciółką i inżynierem dźwięku, Renate Blauel. Małżeństwo to trwało trzy lata.[35] W 1986 r. Elton podczas trasy koncertowej w Australii doznał utraty głosu. Wkrótce przeszedł operację gardła, która na stałe zmieniła jego głos. Usunięto kilka nienowotworowych polipów z jego strun głosowych.[36] W 1987 r. wygrał sprawę o zniesławienie przeciwko The Sun, który opublikował doniesienia o seksie z chłopcami do wynajęcia.[37]

W 1983 r. z członkami oryginalnego składu zespołu: Johnstonem, Murrayem i Olssonem, Elton John był w stanie powrócić na listy przebojów z albumem Too Low for Zero, zawierającym utwory „I'm Still Standing” i „I Guess That's Why They Call It The Blues”. W tym ostatnim gościnnie wystąpił Stevie Wonder grając na harmonijce a piosenka ta zdobyła 4. miejsce na listach w Stanach Zjednoczonych. Dochód z jego najwyższej notowanego singla powstałego we współpracy z Dionne Warwick, Gladys Knight i Stevie Wonderem „That's What Friends Are For” (numer 1. w 1985) w całości został przekazany na badania nad AIDS.

W 1985 r. Elton John był jednym z wielu wykonawców na koncercie Live Aid na stadionie Wembley. John zagrał „Bennie And The Jets” i „Rocket Man”, a potem „Don't Go Breaking My Heart” z Kiki Dee. Po nim występował jego przyjaciel George Michael z Wham!, śpiewając Don't Let The Sun Go Down On Me.[21](s. 57)

W 1988 r. dał pięć koncertów w nowojorskim Madison Square Garden.[38]

Lata 1990-1999

W 1990 r. utwór „Sacrifice” był pierwszą piosenką, która osiągnęła pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów i utrzymała się na 1. miejscu przez sześć tygodni.[39] W następnym roku, piosenka Johna „Basque” zdobyła nagrodę Grammy w kategorii Best Instrumental a piosenka z gościnnego występu na koncercie George Michaela „Don't Let the Sun Go Down on Me” wydana jako singiel znalazła się na szczytach list przebojów zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i Wielkiej Brytanii.[40]

W 1992 r. ukazał się ósmy amerykański album „The One”, z hitem pod tym samym tytułem.[41] John i Taupin podpisali wtedy kontrakt muzyczny z Warner/Chappell Music za około 39 mln dolarów amerykańskich na 12 lat, co daje im największą zaliczkę w historii wydawnictw muzycznych.[42] W kwietniu 1992 r. John wystąpił na Freddie Mercury Tribute Concert na stadionie Wembley, wykonując „The Show Must Go On” z pozostałymi członkami Queen i Bohemian Rhapsody z Axl Rose i Queen. W kolejnym roku wydał Duets, we współpracy z piętnastoma wykonawcami, w tym Tammy Wynette i RuPaul. Obejmowało to również nową współpracę z Kiki Dee, i Ericiem Claptonem.

Wraz z Timem Ricem, Elton John napisał piosenki do animowanego filmu Disneya z 1994 The Lion King (Król Lew), który stał się 3. najbardziej dochodowym filmem animowany w historii.[43] Na 67. ceremonii wręczenia Oscarów spośród pięciu nominowanych utworów trzy pochodziły z fimu The Lion King a zwycięzcą okazała się „Can You Feel the Love Tonight” Eltona Johna.[44] Zarówno ten jak i „Circle of Life” stały się przebojami. Piosenka „Can You Feel the Love Tonight” wygrałą również nagrodę Grammy w kategorii Best Male Pop Vocal Performance w ramach 37. ceremonii wręczenia nagród Grammy.[44] Po wydaniu ścieżki dźwiękowej filmu Król Lew, album utrzymywał się na szczycie listy Billboard przez dziewięć tygodni. 10 listopada 1999 r., RIAA wystawiła „diamentowy” certyfikat dla The Lion King za sprzedaż 15 milionów.[2]

W 1995 r. John wydał Made in England (numer 3. z 1995), promowany singlem „Believe”.[21](s. 169) Ponadto w kolejnym roku ukazała się składanka Love Songs.

W 1997 r. zmarło dwoje bliskich przyjaciół Eltona Johna: zamordowano projektanta Gianni Versace, a 31 sierpnia tego samego roku w Paryżu Diana, Księżna Walii zginęła w wypadku samochodowym.[45] Na początku września 1997 r., John skontaktował się z Bernie Taupinem, z prośbą o dokonanie przeglądu tekstu jego utworu z 1973 r. p.t. „Candle in the Wind” dla uczczenia Diany. Taupin przerobił tekst piosenki.[46] 6 września 1997 r. John wykonał „Candle in the Wind 1997” na pogrzebie Diany w opactwie westminsterskim.[47] Piosenka stała się najszybciej i najlepiej sprzedającym się singlem wszech czasów, sprzedanym w ponad 33 milionach egzemplarzy na całym świecie.[2][48][49] W samej Wielkiej Brytanii sprzedano 4,86 mln egzemplarzy.[50] W USA sprzedano 11 mln.[51][52] Wpływy z piosenki w wysokości około 55 milionów funtów brytyjskich zostały przekazane dla Diana, Princess of Wales Memorial Fund. Elton John za ten utwór otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Best Male Pop Vocal Performance na 40. ceremonii rozdania nagród Grammy w 1998 r.[49] John publicznie wykonał „Candle in the Wind 1997” tylko raz, na pogrzebie Diany, ślubując nigdy nie wykonać go ponownie, chyba że zostanie poproszony przez synów Diany.[53]

Elton John napisał także muzykę do teatralnej produkcji Disneya Aida z 1999 r. i wraz z autorem tekstów Timem Ricem, otrzymali Tony Award for Best Original Score.[54] i nagrodę Grammy w kategorii Best Musical Show Album.[55][56]

Od roku 2000 do czasów obecnych

Elton John w czasie występów w Keepmoat Stadium w Doncaster, lipiec 2008 r.

W 2000 r. Elton John i Tim Rice współpracowali ponownie przy tworzeniu piosenek do filmu animowanego wytwórni DreamWorks Droga do El Dorado. W sierpniu 2003 r. John zdobył swój piąty brytyjski numer jeden, kiedy „Are You Ready for Love” znalazło się na szczycie brytyjskich list przebojów.[57]

Elton John 9 października 2006 r. zyskał miano Legendy Disneya za wybitny wkład do wielu filmów Disneya.[58] W 2006 r. dla magazynu Rolling Stone powiedział, że planuje kolejne nagrania w gatunku R & B / hip-hop. „Chcę pracować z Pharrellem Williamsem, Timbalandem, Snoop Doggiem, Kanye Westem, Eminemem i zobaczyć co się dzieje.”[59]

W marcu 2007 r. wystąpił w Madison Square Garden na swoim jublieuszowym koncercie z okazji 60. urodzin. Koncert był transmitowany na żywo a także zoostał wydany na płytach DVD jako Elton 60 – Live at Madison Square Garden,[60] Kompilacja największych hitów na CD Rocket Man – Number Ones, została wydana w 17 różnych wersjach na całym świecie.[61]

We wrześniu 2008 r. w wywiadzie dla magazynu GQ, Elton John zapowiedział serię koncertów wspólnie z Billym Joelem.[62]

Na 52. ceremonii wręczenia nagród Grammy w 2010 r. Elton John zagrał w duecie fortepianowym z Lady Gagą.[63] 17 czerwca 2010 r. w 17 lat po jego ostatnim występie w Izraelu, wystąpił na Ramat Gan Stadium, mimo bojkotu innych artystów z powodu nalotów na Strefę Gazy.[64][65]

Ostatni album Eltona Johna nosi tytuł "The Union" i został wydany 19 października 2010 roku. John mówi, że jego współpraca z amerykańską piosenkarką i autorka tekstów Leon Russell otwiera nowy rozdział w jego karierze nagrywania. Jak twierdzi: „nie muszę więcej robić popu”.[66]

Działalność artystyczna Eltona Johna

Piosenki i styl muzyczny Eltona Johna

Elton John wraz z tekściarzem Bernie Taupinem od 1967 r. stworzyli razem ponad 30 albumów piosenek.[67]

W 1991 r. powstał film dokumentalny Dwa pokoje ukazujący pisanie pioosenek przez Johna i Taupina. Najpierw Taupin pisał sam słowa a potem John dodawał do nich muzykę przy czym obaj nigdy nie byli w tym samym pokoju podczas procesu powstawania piosenki.

John zaczynał karierę jako tenor, a obecnie jest barytonem.[16] Na jego grę na fortepianie miała wpływ muzyka gospel i muzyka klasyczna.[21](s. 18)

Nagrody Eltona Johna

John został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w pierwszym roku jej istnienia w 1994 r. On i Bernie Taupin wcześniej zostali wprowadzeni do Songwriters Hall of Fame w 1992 r. W 1995 r. został mianowany Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego. Za swą pracę charytatywną, Elton John otrzymał 24 lutego 1998 r. tytuł szlachecki od królowej Elżbiety II. W październiku 1975 r. Elton został 1662 osobą jaka ma swoją gwiazdę na alei sławy w Hollywood.[68]

Otrzymał nagrody Kennedy Center Honor w 2004 r. i Disney Legends Award w 2006 r. W 2010 r. został uhonorowany Music Award Heritage.[69]

Elton John otrzymał również Oskara (Nagroda Akademii Filmowej) w kategorii „Najlepsza piosenka” za „Can You Feel The Love Tonight” z filmu Król Lew The Lion King (wspólnie z Timem Ricem). Również za tę samą piosenkę wraz z Timem Ricem został nagrodzony nagrodą Złotego Globu.

John w swojej karierze otrzymał 6 nagród Grammy:

  • 1987 – Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal (Najlepsze Popowe Wykonanie przez Duet lub Grupę Wokalną) dla „That's What Friends Are For”, w wykonaniu Dionne Warwick z przyjaciółmi (nagroda wspólnie z Dionne Warwick, Gladys Knight i Stevie Wonderem)
  • 1991 – Best Instrumental Composition dla „Basque” w wykonaniu Jamesa Galwaya
  • 1994 – Best Male Pop Vocal Performance za „Can You Feel The Love Tonight”
  • 1997 – Best Male Pop Vocal Performance za „Candle In The Wind 1997”
  • 1999 – nagroda Grammy Legend
  • 2000 – Best Musical Show Album dla Elton John i Tim Rice's Aida (nagroda wspólnie z Guyem Babylonem, Paulem Bogaevem & Chrisem Montanem (producenci), Timem Ricem (autor tekstów) i obsadą Heather Headley, Adamem Pascalem, and Sherie Rene Scottem)

Dyskografia Eltona Johna

Albumy studyjne
  • Empty Sky (1969)
  • Elton John (1970)
  • Tumbleweed Connection (1970)
  • Madman Across the Water (1971)
  • Honky Chateau (1972)
  • Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player (1973)
  • Goodbye Yellow Brick Road (1973)
  • Caribou (1974)
  • Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy (1975)
  • Rock of the Westies (1975)
  • Blue Moves (1976)
  • A Single Man (1978)
  • Victim of Love (1979)
  • 21 at 33 (1980)
  • The Fox (1981)
  • Jump Up! (1982)
  • Too Low for Zero (1983)
  • Breaking Hearts (1984)
  • Ice on Fire (1985)
  • Leather Jackets (1986)
  • Reg Strikes Back (1988)
  • Sleeping With the Past (1989)
  • The One (1992)
  • Duets (1993)
  • Made in England (1995)
  • The Big Picture (1997)
  • Songs from the West Coast (2001)
  • Peachtree Road (2004)
  • The Captain & the Kid (2006)
  • The Union (z Leonem Russellem) (2010)
Ścieżki dźwiękowe i produkcje teatralne
  • Przyjaciele (1971)
  • The Lion King (1994)
  • Aida (1998)
  • Muse (1999)
  • The Road to El Dorado (2000)
  • Billy Elliot (2005)
  • Lestat (2005)
Filmy
  • Elton John: Me, Myself & I (2007) autobiografia, jako on sam
  • Country Miśki (The Country Bears), USA (2002) jako on sam
  • Spice World, Wielka Brytania (1997) jako on sam
  • Tommy, Wielka Brytania (1975) jako Pinball Wizard
  • Born to Boogie, w USA, jak się z Marc Bolan i Ringo Starr

Działalność społeczna Eltona Johna

Elton John AIDS Foundation

Elton John zaangażował się w działalność charytatywną na rzecz chorych na AIDS od śmierci jego przyjaciół Ryana White'a i Freddiego Mercurego, wydając znaczne sumy pieniędzy i użyczając swego wizerunku na rzecz akcji podnoszących świadomość społeczną na temat HIV i AIDS. Na przykład w 1986 r. wstąpił z Dionne Warwick, Gladys Knight, Stevie Wonderem i wspólnie nagrali singiel „That's What Friends Are For”, wszystkie zyski zostały przekazane na rzecz American Foundation for AIDS Research. Elton John i inni współwykonawcy zostali nagrodzeni za ten utwór nagrodą Grammy w kategorii Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal (w kategorii Song of the Year nagrodzono również autorów tekstu Burta Bacharacha i Carole Bayer Sager). W kwietniu 1990 r. Elton John wykonał „Skyline Pigeon” na pogrzebie przyjaciela Rayana White, nastolatka z hemofilią, który zakaził się HIV przez preparaty krwiopochodne.

W 1992 r. założył Elton John AIDS Foundation – organizację charytatywną zajmującą się finansowaniem programów zapobiegania HIV/AIDS, pokonywania uprzedzeń i dyskryminacji wobec osób dotkniętych HIV/AIDS, oraz świadczeniem pomocy na rzecz osób żyjących z HIV/AIDS lub narażonych na zakażenie. Ta sprawa nadal jest jedną z jego osobistych pasji. Na początku 2006 r. John przekazał mniejszy ze swoich dwóch jasnoczerwonych fortepianów Yamaha ze swego show w Las Vegas i wystawił na aukcji w serwisie eBay dla podniesienia świadomości społecznej i zdobycia środków na działanie fundacji.

Aby zebrać pieniądze na działalność charytatywną, John organizuje coroczny bal White Tie & Tiara Ball, na który zaprasza wiele gwiazd. bilety na bal kosztują po 1000 funtów od osoby. W 2006 r. zebrano w ten sposób dla fundacji 4,6 mln funtów brytyjskich.[70]

Działalność Eltona Johna na rzecz społeczności LGBT

Elton John jest artystą aktywnie wspierającym społeczność LGBT zarówno poprzez udział w kampaniach jak i finansowo. 1 kwietnia 2010 r. Elton John dołączył do kampanii zapoczątkowanej przez Cyndi Lauper Give a Damn campaign na rzecz szerzenia wiedzy na temat dyskryminacji społeczności LGBT w ramach fundacji Cyndi Lauper True Colors.[71] W spocie, John mówi: „Wyobraź sobie iść ulicą i zastanawiać się, czy to jest to ten dzień, w którym zostaniesz pobity lub nawet zabity, tylko dlatego, że jesteś tym kim jesteś”.[71] Kampania jest skierowana do osób heteroseksualnych, aby wsparły gejów, lesbijek, biseksualistów i osób transpłciowych dla powstrzymania dyskryminacji. Inne osoby, które wzięły udział w kampanii to: Whoopi Goldberg, Jason Mraz, Judith Light, Cynthia Nixon, Kim Kardashian, Clay Aiken, Sharon Osbourne, Kelly Osbourne, Anna Paquin.[71]

W 2005 napisał artykuł dla gazety Observer w którym potępił homofobię i zachęcał do masowego wysyłania listów do władz z wyrazami sprzeciwu wobec dyskryminacji.[38]

W trakcie koncertu w Sopocie w 2006 r. wypowiedział się w obronie osób LGBT doświadczających przemocy w Polsce.[72]

W 2010 r. wraz z Madonną i sekretarzem ONZ wstawił się za skazanymi na śmierć w Malawi Stevenem Monjezą i Tiwonge Chimbalanga.[73]

Życie osobiste

Rodzina

Partner Eltona Johna David Furnish

W wywiadzie dla Rolling Stone w listopadzie 1976 r., mówiąc o biseksualizmie wyraził przekonanie, że każdy jest w pewnym stopniu biseksualny, i że jego pierwsze doświadczenia seksualne były z kobietą, Lindą Woodrow, o której wspomina w piosence „Someone Saved My Life Tonight”.[74][75] John ożenił się z bliską przyjaciółką i inżynierem dźwięku Renate Blauel 14 lutego 1984 r. w Darling Point, Sydney, Australia. Rozwiedli się cztery lata później a John powiedział Rolling Stone, że jest gejem[76]

Jesienią 1993 r. (po związku z Hugh Williamsem) spotkał swego nowego partnera Kanadyjczyka Davida Furnisha, byłego dyrektora reklamy, a obecnie filmowca.[72] 21 grudnia 2005 r. zawarli związek partnerskipo 12 latach wspólnego życia. Impreza miała kameralny charakter i była poprzedzona wieczorem kawalerskim.[77][78][79]

Elton John na scenie w lipcu 2008 r.

W marcu 2006 John miał 10 chrześniaków, w tym synów Davida i Victorii Beckham – Brooklyn i Romeo, Seana Lennona, syna Elizabeth Hurley – Damiana Charlesa i córkę Seymour Stein.[80][81]

We wrześniu 2009 r. podczas tournée na Ukrainie John stwierdził, że chciałby adoptować chorego na AIDS 14-sto miesięcznego chłopca o imieniu Lew z ukraińskiego sierocińca.[82][83] Jednak ukraiński minister ds. rodziny, młodzieży i sportu Jurij Pawlenko stwierdził, że zgodnie z prawem ukraińskim taka adopcja nie jest możliwa.[82][84][85] W grudniu 2009 David Furnish oświadczył, że wraz z Eltonem będą nadal zapewniać wsparcie finansowe dla Lwa i jego brata aby mieli jak najlepszą opiekę zdrowotną i edukację.[86]

Ich syn Zachary Jackson Levon Furnish-John urodził się 25 grudnia 2010 r. w Kalifornii przy pomocy matki zastępczej.[87][88] Ingrid Sischy (i jej partnerka Sandra Brant) i Lady Gaga zostały rodzicami chrzestnymi dziecka.[89]

29 kwietnia 2011 r. Elton John i David Furnish byli gośćmi na ślubie księcia Williama z Kate Middleton.

Uzależnienia

W trakcie swojej kariery John walczył z uzależnieniem od alkoholu i kokainy. W 1975 r., podczas „Elton Week” w Los Angeles John przedawkował narkotyki. Pod koniec lat 80-tych związał się z również uzależnionym od narkotyków Hugh Williamsem, który zgłaszając się na odwyk zachęcił Eltona do podjęcia skutecznej walki z uzależnieniem.[72] Później wspomógł amerykańskiego rapera Eminema w walce z uzależnieniem od narkotyków.[90]

Walczył również z zaburzeniem łaknienia zwanym bulimią. W wywiadzie dla CNN z Larrym Kingiem w 2002 r. padło pytanie, czy John wiedział o zaburzeniach łaknienia u księżnej Diany. John odpowiedział: „Tak, wiedziałem. Oboje byliśmy bulimikami”.[91]

Majątek

W kwietniu 2009 r. Sunday Times umieścił Eltona Johna na liście najbogatszych szacując jego majątek na 175 mln GBP (265 mln USD) co plasuje go na 322. miejscu na liście najbogatszych w Wielkiej Brytanii.[92]

Poza jego głównym domem „Woodside” w Old Windsor w angielskim hrabstwie Berkshire, John posiada rezydencje w Atlancie, Nicei, londyńskim Holland Park i Wenecji. John jest też kolekcjonerem sztuki. Uważa się, że jest posiadaczem jednej z największych prywatnych kolekcji fotografii na świecie.[93]

W czerwcu 2001 r. John sprzedał 20 swoich samochodów w domu aukcyjnym Christie's, mówiąc, że nie miał szansy nimi jeździć, bo tak często był poza krajem.[94] Sprzedano m.in. Jaguara XJ220 z 1993 za 234.750 zł, a także kilka Ferrari, Rolls-Royce'ów i Bentleyów, uzyskując prawie 2 miliony funtów.[95]

W 2003 r. John sprzedał wyposażenie domu Holland Park aby stworzyć miejsce dla swojej kolekcji sztuki współczesnej, która zawiera wiele dzieł sztuki takich twórców jak Sam Taylor-Wood i Tracy Emin. aukcyjnego Sotheby's.[96]

Cytaty z Eltona Johna

I am just a musician. I come and I play and hopefully make everyone's troubles disappear for a couple of hours. And I'm also a gay man and I know that in Poland there have been a lot of violence towards gay people and I urge you. This is a time of compassion. There is enough hatred in theworld, let us all get on with each other. Leave gay people alone. We're just trying to be oursleves. We do not mean any harm. Love is whatit's all about and Polish people have always been full of love. God bless you and thank you
— Elton John, w trakcie koncertu w Sopocie
Jestem po prostu muzykiem. Przychodzę i gram mając nadzieję, że sprawię, iż kłopoty wszystkich znikną na parę godzin. Jestem także gejem i wiem, że w Polsce jest wiele przemocy wymierzonej przeciwko gejom i wzywam was... To jest czas współczucia. Jest wystarczająco dużo nienawiści na tym świecie, żyjmy wszyscy w przyjaźni. Zostawcie gejów w spokoju. Chcemy po prostu być sobą. Nie krzywdzimy nikogo. Miłość jest tym o co w tym wszystkim chodzi, a Polacy byli zawsze pełni miłości. Dziękuję.
— Elton John, w trakcie koncertu w Sopocie

Przypisy

  1. Elton John News on Yahoo! Music (ang.). music.yahoo.com. [dostęp 2011-09-25].
  2. 2,0 2,1 2,2 The American Recording Industry Announces its Artists of the Century (ang.). riaa.com. [dostęp 2011-09-25].
  3. The Immortals: The First Fifty (ang.). rollingstone.com.
  4. Elton John: inducted in 1994 | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum (ang.). rockhall.com, 1947-03-25. [dostęp 2011-09-25].
  5. Elton John AIDS Foundation (ang.). ejaf.org. [dostęp 2011-09-25].
  6. About: All About Elton: Bio (ang.). eltonjohn.com. [dostęp 2011-09-25].
  7. Blane Bachelor: Elton John and Partner David Furnish Fell in Love 'Very Quickly' – Couples, Elton John (ang.). people.com, 2010-02-18. [dostęp 2011-09-25].
  8. Billboard Hot 100 Chart 50th Anniversary (ang.). billboard.com. [dostęp 2011-09-25].
  9. Dotson Rader: 'I Have So Much More To Do' (ang.). parade.com, 2010-02-21. [dostęp 2011-09-25].
  10. Elton John Rock's Captain Fantastic (ang.). time.com, 1975-07-07. [dostęp 2011-09-25].
  11. Rebecca Detken: Sir Elton John's Hollywood Pad (ang.). omg.yahoo.com, 2009-12-21. [dostęp 2011-09-25].
  12. 55 Pinner Hill Road – On This Very Spot (ang.). onthisveryspot.com, 1947-03-25. [dostęp 2011-09-25].
  13. Nick Barratt: Family detective: Elton John – Telegraph (ang.). telegraph.co.uk, 2006-11-24. [dostęp 2011-09-25].
  14. 111 Potter Street – On This Very Spot (ang.). onthisveryspot.com, 2007-07-15. [dostęp 2011-09-25].
  15. 15,0 15,1 15,2 15,3 Elton John, Philip Norman, Fireside, 1991
  16. 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 Elizabeth Rosenthal: His song : the musical journey of Elton John. New York, NY: Billboard Book, 2004. ISBN 0-8230-8892-8.  (ang.)
  17. 17,0 17,1 Nigel Goodall: Elton John: The Visual Documentary. Omnibus Press, 1993. ISBN 0-7119-3078-3.  (ang.)
  18. Atlanta Magazine, 43 (2), s. 76 (czerwiec 2003). Emmis Communications, ISSN 0004-6701 (ang.). 
  19. Northwood Hills Pub – On This Very Spot (ang.). onthisveryspot.com. [dostęp 2011-09-25].
  20. 20,0 20,1 Elton John (ang.).
  21. 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 Claude Bernardin, Tom Stanton: Rocket man : Elton John from A-Z. Westport, Conn.: Praeger, 1996. ISBN 978-0-275-95698-1.  (ang.)
  22. The Marquee Club: Long John Baldry – Biography (ang.). themarqueeclub.net. [dostęp 2011-09-25].
  23. King Crimson FAQ (ang.). elephant-talk.com. [dostęp 2011-09-25].
  24. 24,0 24,1 Vinita: Biographies of Profiles in Popular Music. Sura Books, 2005, s. 79. ISBN 8174786384.  (ang.)
  25. Roger Hodgson of Supertramp (ang.). ctv.ca, 2007-06-11. [dostęp 2011-09-25].
  26. Clinton Heylin: Bootleg : the secret history of the other recording industry. New York: St. Martin's Griffin, 1996, s. 66. ISBN 0-312-14289-7.  (ang.)
  27. Stephen Thomas Erlewine: Honky Chateau [Bonus Track Elton John] (pol.). allmusic.com, 2010-01-04. [dostęp 2011-09-25].
  28. Maury Dean: Rock 'n' roll : Gold rush : a singles un-encyclopedia. Algora, 2003, s. 46. ISBN 0-87586-207-1.  (ang.)
  29. 29,0 29,1 29,2 Redbeard: Elton John – Goodbye Yellow Brick Road (ang.). inthestudio.net, 2009. [dostęp 2011-09-25]. ss. Studio Interview with Elton John. Błąd rozszerzenia cite: Nieprawidłowy znacznik <ref>; nazwę „Redbeard GYBR interview” zdefiniowano więcej niż raz z różną zawartością
  30. Icons of 20th Century Music: Heritage-Odyssey Auction #605. James L. Halperin (Editor). Heritage Capital Corporation, s. 90. ISBN 978-1-932899-01-6.  (ang.)
  31. Elton John – Caribou Album (ang.). artists.letssingit.com, 2008-07-17. [dostęp 2011-09-25].
  32. 100 years 100 songs. Omnibus Press, 199, s. 192. ISBN 978-0-7119-7909-3.  (ang.)
  33. John O'Mahony: Elton John. San Diego: Blackbirch Press, 2004. ISBN 978-1-56711-972-5.  (ang.)
  34. Heroes & Villains – Exclusive Interview with Thom Bell on Soul Jones Presents (ang.). souljonespresents.com. [dostęp 2011-09-25].
  35. Sir Elton John: From football clubs and drug addiction to Princess Diana's funeral (ang.). dailymail.co.uk, 2010-05-21. [dostęp 2011-09-25].
  36. StrictlyRock.com – Elton John (ang.). strictlyrock.com. [dostęp 2011-09-25].
  37. Claire Cozens: Elton settles Times libel case (ang.). guardian.co.uk, 2006-02-16. [dostęp 2011-09-25].
  38. 38,0 38,1 Luca Prono: Encyclopedia of gay and lesbian popular culture. Greenwood Press, 2008, s. 150. ISBN 978-0-313-33599-0.  (ang.)
  39. "Sacrifice" (1990 release), UK Singles Chart (ang.). chartstats.com. [dostęp 2011-09-25].
  40. Billboard. (1997-10-04). Nielsen Business Media, Inc., ISSN ISSN 0006-2510 (ang.). 
  41. Chart stats (ang.). chartstats.com. [dostęp 2011-09-25].
  42. Chuck Philips: John, Taupin to Ink $39-Million Publishing Pact (ang.). articles.latimes.com, 1992-11-04.
  43. Animation Movies at the Box Office (ang.). boxofficemojo.com, 2010-06-08. [dostęp 2011-09-25].
  44. 44,0 44,1 http://books.google.com/books?id=5AsEAAAAMBAJ&pg=PA49
  45. http://books.google.com/books?id=w2MEAAAAMBAJ&pg=PT25
  46. Sheila Davis: The songwriters idea book. Writer's Digest Books, 1992, s. 103. ISBN 978-0-89879-519-6.  (ang.)
  47. Katherine White: Elton John. The Rosen Publishing Group, 2002, s. 11-12. ISBN 978-0-8239-3641-0.  (ang.)
  48. Guinness Book of Records, wydanie 2007, strona 187. [1]
  49. 49,0 49,1 Barry Miles: Massive Music Moments. Anova Books, 2008, s. 207. ISBN 978-1-84340-493-4.  (ang.)
  50. Elton John tops Radio 2 chart celebrating 100 singles to have sold over one million in UK (ang.). bbc.co.uk, 2010-08-31. [dostęp 2011-09-25].
  51. http://books.google.com/books?id=SQ0EAAAAMBAJ&pg=PA93
  52. Elton John (ang.). rollingstone.com. [dostęp 2011-09-25].
  53. Jack Doyle: Candle in the Wind, 1973 & 1997 (ang.). popHistoryDig.com, 2008-04-26. [dostęp 2011-09-25].
  54. Elton John’s ‘Aida’ Big Winner at Tony Awards (ang.). bmi.com, 2000-06-04. [dostęp 2011-09-25].
  55. Disney Theatrical Productions (ang.). disney.co.uk. [dostęp 2011-09-25].
  56. Sixty things for Sir Elton's 60th (ang.). news.bbc.co.uk. [dostęp 2011-09-25].
  57. Chart stats (ang.). chartstats.com. [dostęp 2011-09-25].
  58. Disney.com Network: Disney Legends – Elton John (ang.). legends.disney.go.com, 2006-04-25. [dostęp 2009-02-25].
  59. 6ABC.com article: "Elton John Wants to Make Hip-hop Album" (ang.). abclocal.go.com, 2006-08-26. [dostęp 2009-02-25].
  60. NME article on 60th birthday concert at Madison Square Gardens (ang.). nme.com, 2007-03-25. [dostęp 2009-02-25].
  61. Elton John to Put Entire Music Catalog Online (ang.). newsmax.com, 2007-03-21. [dostęp 2011-09-25].
  62. Sir Elton John's Weird Third Act (ang.). gq.com, 2008-10-13. [dostęp 2011-09-25].
  63. Anita Singh: Grammy Awards 2010: Lady Gaga and Sir Elton John video (ang.). telegraph.co.uk, 2010-02-01. [dostęp 2011-09-25].
  64. Elton John concert in Ramat Gan stadium begins – 17 June 2010 (ang.). ynetnews.com, 1995-06-20. [dostęp 2011-09-25].
  65. Elton-John Slams Boycotting Artists at Israel Concert (ang.). filmifi.com, 2010-06-18. [dostęp 2011-09-25].
  66. Up for Discussion Jump to Forums: Elton John Teams With Leon Russell For 'Mature' New Album (ang.). billboard.com, 2009-09-14. [dostęp 2011-09-25].
  67. Songwriters Hall of Fame – Bernie Taupin Biography (ang.). www.songwritershalloffame.org. [dostęp 2011-09-25].
  68. Changing Times: Los Angeles in Photographs, 1920-1990 (ang.). unitproj.library.ucla.edu, 1975-10-24. [dostęp 2011-09-25].
  69. Robert Ashton: Heritage Award for Elton John venue (ang.). musicweek.com, 2010-05-24. [dostęp 2011-09-25].
  70. Fashion guru Trinny shows...what not to bare at Elton's White Tie and Tiara party (ang.). dailymail.co.uk, 2007-06-29. [dostęp 2009-02-25].
  71. 71,0 71,1 71,2 True Blood star Anna Paquin reveals she's bisexual (ang.). dailymail.co.uk, 2010-04-01. [dostęp 2011-09-25].
  72. 72,0 72,1 72,2 Mariusz Kurc. Elton John. Replika. Dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ, 25/2010, s. 21 (2010), Warszawa: Stowarzyszenie Kampania Przeciw Homofobii, ISSN 1896-3617 (pol.). 
  73. Maciej Kirschenbaum. Niezbyt tęczowo na czarnym lądzie. Replika. Dwumiesięcznik społeczno-kulturalny LGBTQ, 25/2010, s. 10-11 (2011), Warszawa: Stowarzyszenie Kampania Przeciw Homofobii, ISSN 1896-3617 (pol.). 
  74. CLIFF JAHR Posted 7 października 1976 1:28 pm: Cover Story: Elton John: It's Lonely at the Top: David Bowie : Rolling Stone (ang.). rollingstone.com, 1976-10-07. [dostęp 2009-02-25].
  75. Paul Myers: It Ain't Easy: Long John Baldry and the Birth of the British Blues. Greystone Books, 2007-09-06, s. 133. ISBN 9781553652007.  (ang.)
  76. Mary Rhiel, David Bruce Suchoff: The seductions of biography. New York: Routledge, 1996, s. 23. ISBN 978-0-415-91090-3. 
  77. Elton's 'wedding' sealed with a kiss (ang.). dailymail.co.uk. [dostęp 2009-02-25].
  78. Elton's £100,000 wedding warm-up (ang.). dailymail.co.uk, 2005-12-20. [dostęp 25 lutego 2009-02-25].
  79. Entertainment | Stars pack Elton 'wedding' party (ang.). news.bbc.co.uk, 2005-12-22. [dostęp 2009-02-25].
  80. Richard Simpson: Sir Elton to become godfather to Liz's Damian (ang.). dailymail.co.uk. [dostęp 2011-09-25].
  81. Brooklyn to get Elton's millions (ang.). thisislondon.co.uk, 2004-10-01. [dostęp 2011-09-25].
  82. 82,0 82,1 Helen Pidd: Elton John's wish to adopt faces rejection (ang.). guardian.co.uk, 2009-09-14. [dostęp 2009-09-15].
  83. Elton says he wants to adopt boy (ang.). news.bbc.co.uk, 2009-09-12. [dostęp 2009-09-15].
  84. Elton 'cannot adopt in Ukraine' (ang.). news.bbc.co.uk, 2009-09-14. [dostęp 2009-09-15].
  85. Sabina Zawadzki: Elton John has little chance of adoption: Ukraine (ang.). reuters.com, 2009-09-15. [dostęp 2009-09-15].
  86. Elton will support Ukrainian boy he can't adopt (ang.). kyivpost.com, 2009-12-08. [dostęp 2009-12-08].
  87. Sir Elton John and David Furnish Welcome a New Baby! (ang.). usmagazine.com, 2010-12-27. [dostęp 2011-09-25].
  88. Glen Levy: Welcome, Tiny Dancer: Elton John Becomes a Dad (ang.). newsfeed.time.com. [dostęp 2011-09-25].
  89. Sir Elton John chooses Lady Gaga to be godmother to his baby son Zachary (ang.). dailymail.co.uk, 2011-02-27.
  90. Elton John, Eminem i narkotyki (pol.). muzyka.interia.pl, 2010-01-04. [dostęp 2011-09-25].
  91. Larry King Live: Interview With Elton John Aired 25 January 2002 (ang.). transcripts.cnn.com, 2002-01-25. [dostęp 2011-09-25].
  92. Search the Sunday Times Rich List 2009 (ang.). business.timesonline.co.uk, 2009-04-26. [dostęp 2009-04-29].
  93. Art or Porn? Elton John's Photos Seized (ang.). abcnews.go.com. [dostęp 2011-09-25].
  94. Sir Elton to sell classic cars (ang.). bbc.co.uk, 2001-04-18. [dostęp 2011-09-25].
  95. Classics.com – Elton John's Cars to be auctioned at Christie's (ang.). classics.com. [dostęp 2011-09-25].
  96. Sir Elton to sell home's contents (ang.). news.bbc.co.uk, 2003-09-13. [dostęp 2011-09-25].

Linki zewnętrzne